بررسی ارتباط بین سبک شخصیت و اثربخشی مدیریت در مدیران سازمان های دولتی

«رویکرد موقعیتی» در رهبری بیانگر چندین فاکتور متعامل در فرایند اثربخشی مدیریت تأثیر گذار است ازجمله: ویژگی ها و رفتارهای رهبران، زیردستان و موقعیتی که باآن در تعامل اند. در این تحقیق تمرکز ما روی تأثیر ویژگی های شخصیتی مدیران بر اثربخشی آنها می باشد. امروزه در استخدام و به کار گیری منابع انسانی، مهم ویژگی های روانی و شخصیتی متقاضی شغل با پست و شغل مورد نظر می باشد. که در ماده 9 آئین نامه اصلاح نظام های مدیریتی و اداری تصریح شده است. از بین مدل های شخصیتی، چهار سبک حل مسأله یونگ انتخاب شد که شامل عمل گرا، عقلانی، گروه دوست، و نوآور می باشد. شاخص های اثربخشی نیز بر اساس مؤلفه های کریتنر و کرینسکی می باشد. نتایج تحقیق، فرضیه اهم یعنی ارتباط بین انواع خاصی ازسبک های شخصیت با اثربخشی مدیریت را مورد تأیید قرار داد. در نتایج جانبی نیز دریافتیم که اثربخش ترین سبک شخصیت در مدیران ارشد، سبک شهودی- عاطفی (گروه دوست) و در مدیران عملیاتی، سبک شهودی- منطقی (عمل گرا) است.